Projekt był inicjatywą ujawniającą potencjał uniwersalnej zabawki edukacyjnej oraz doceniającą rolę rodzica jako twórcy takich pomocy dla swojego dziecka. Jego celem było nobilitowanie codziennej pracy rodziców i ukazanie ich jako ekspertów w dziedzinie edukacji poprzez praktyczne działania.

W ramach projektu rodzice, współpracując z architektami, prowadzili warsztaty dla uczniów szkół podstawowych. Podczas tych spotkań dzieci tworzyły pomoce dydaktyczne dla swoich rówieśników z niepełnosprawnościami, co pozwalało im nie tylko rozwijać zdolności manualne, ale także lepiej zrozumieć potrzeby osób z różnymi dysfunkcjami.

Kolejnym etapem były warsztaty, w których uczestniczyli rodzice, architekci, dzieci, specjaliści od nowych technologii oraz dorośli z autyzmem. Ich celem było stworzenie interaktywnej instalacji wykorzystującej wcześniej zdobytą wiedzę.

Finałem projektu była wystawa prezentująca wykonane zabawki edukacyjne, produkty warsztatowe oraz interaktywną instalację. Projekt „Pudło w grochy albo gąbka na biegunach” podkreślał artystyczną wartość pomocy dydaktycznych, często przybierających formy na pograniczu rzeźby i sztuki użytkowej. Przeniesienie codziennej pracy rodziców do przestrzeni galerii było nie tylko koncepcją kuratorską, ale także ważnym wydarzeniem społecznym, podkreślającym wartość ich działań.